ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Αλόννησος εντάχθηκε στο μετεπαναστατικά νεοσύστατο ελληνικό κράτος το 1832, μαζί με τις υπόλοιπες Σποράδες. Η σημερινή ονομασία του νησιού δόθηκε μεταξύ των ετών 1836 – 1838 και αντικατέστησε την προηγούμενη ονομασία του, που ήταν Λιαδρόμια, Χιλιαδρόμια ή Χελιοδρόμι. Θεωρείται δε ότι αυτή ήταν και η ονομασία του νησιού κατά την αρχαιότητα. Μεταγενέστερες έρευνες έδειξαν ότι η αρχαία ονομασία του νησίου ήταν Ίκος, ενώ Αλόννησος πιθανολογείται ότι ονομαζόταν η νήσος Κυρά Παναγιά, χωρίς όμως έκτοτε να γίνει κάποια διόρθωση στο όνομα.
Σύμφωνα με τη μυθολογία, οι Βόρειες Σποράδες δημιουργήθηκαν από τους Γίγαντες αδερφούς Ώτο και Εφιάλτη (γνωστοί και ως Αλωάδες), οι οποίοι εκσφενδόνιζαν βουνά στη θάλασσα στην προσπάθειά τους να διευρύνουν την ξηρά. Απώτερός τους σκοπός ήταν να τοποθετήσουν το Πήλιο πάνω από τον Κίσσαβος και τον Όλυμπο προκειμένου να φτάσουν στον ουρανό και να νικήσουν το Δία και τους υπόλοιπους θεούς.
Τα πρώτα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας στην Αλόννησο τοποθετούνται στη μέση παλαιολιθική περίοδο (100.000 π.χ. – 33.000 π.χ.). Ευρήματα στο νησάκι Βράχος, απέναντι από το ακρωτήρι Κοκκινόκαστρο δείχνουν ότι η θέση αυτή χρησιμοποιούνταν από κυνηγούς, οι οποίοι κατασκεύαζαν εργαλεία, τεμάχιζαν μεγάλα θηράματα και επεξεργάζονταν τα δέρματα τους. Η παρουσία δε των μεγάλων θηραμάτων ενισχύει την άποψη επιστημόνων, ότι κατά την Πλειστόκαινο περίοδο η στάθμη του θαλασσινού νερού ήταν πολύ χαμηλότερη από τη σημερινή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι Βόρειες Σποράδες να ήταν ενωμένες με τη Μαγνησία με ξηρά και ως εκ τούτου να ήταν εφικτή η διέλευση ανθρώπων και ζώων.
Στη Γεωμετρική περίοδο (1100 π.χ. – 700 π.χ.), το νησί χρησιμοποιήθηκε από τους Δόλοπες ως ορμητήριο πειρατικών επιδρομών λόγω της στρατηγικής θέσης της Αλοννήσου και των γύρω νησιών στους εμπορικούς θαλάσσιους δρόμους της εποχής. Οι Δόλοπες εκδιώχθηκαν από τον αθηναίο στρατηγό Κίμωνα, ο οποίος ενέταξε τα νησιά στην Αθηναϊκή Συμμαχία.
Στην Κλασική περίοδο (500 π.χ. – 323 π.χ.) η Αλόννησος γίνεται γνωστή για το κρασί που παράγει, το οποίο είναι περιζήτητο στην ανατολική Μεσόγειο. Αυτή την περίοδο το νησί κόβει δικά του νομίσματα που φέρουν την επιγραφή ‘ΙΚΙΩΝ’. Η κατοχή του νησιού κατά την κλασική περίοδο αλλάζει μεταξύ Αθηναίων και Μακεδόνων δύο φορές. Οι τελευταίοι εφαρμόζοντας την τακτική της καμμένης γης, θα κάψουν το νησί το 199 π.χ. προκειμένου να μην ανεφοδιαστεί από αυτό ο ρωμαϊκός στόλος. Η Αλόννησος μαζί με τις υπόλοιπες Βόρειες Σποράδες θα παραχωρηθεί ξανά στους Αθηναίους το 42 π.χ. από τους Ρωμαίους.
Ιστορικά στοιχεία για την Αλόννησο θα ξανασυναντήσουμε μετά το 1204 και την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους, οπότε μαζί με τα γειτονικά νησιά θα περάσει στην κατοχή τους. Κατά τον 15ο αιώνα υπάρχουν οι πρώτες αναφορές του νησιού με την ονομασία Διάδρομοι. Παραφθορά του ονόματος αυτού θα αποτελέσει πολύ αργότερα η ονομασία Λιαδρόμια. Μετά το 1453 η Αλόννησος με τα γειτονικά νησιά θα περάσει στον έλεγχο των Βενετών έως το 1538. Αυτή τη χρονιά ο τουρκικός στόλος με ναύαρχο τον Μπαρμπαρόσα θα καταλάβει το νησί λεηλατώντας το και εξανδραποδίζοντας τους κατοίκους. Ο πληθυσμός του νησιού θα ανακάμψει κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, όταν πρόσφυγες από την ηπειρωτική Ελλάδα θα ζητήσουν καταφύγιο στις Σποράδες.
ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ
Η Αλόννησος βρίσκεται στο βόρειο Αιγαίο και ανήκει στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Σποράδων (υπόλοιπα νησιά : Σκύρος, Σκιάθος, Σκόπελος). Απέχει 65 ναυτικά μίλια από το Βόλο. Η συνολική έκταση του νησιού είναι περίπου 65 τετραγωνικά χιλιόμετρα και διαθέτει 67 περίπου χιλιόμετρα μήκος ακτογραμμής. Το νησί είναι ορεινό με ψηλότερες κορφές τα υψώματα Κουβούλι (476 μέτρα) και Γελαδιάς (456 μέτρα), ενώ και η Χώρα είναι χτισμένη σε ύψος 200 μέτρων περίπου. Κατά την απογραφή του 2011 ο δήμος Αλοννήσου είχε 1.881 κατοίκους. Ο μεγαλύτερος οικισμός είναι το Πατητήρι, όπου βρίσκεται το κύριο λιμάνι του νησιού, το Δημαρχείο, οι δημόσιες υπηρεσίες, υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, ιατρείο, φαρμακεία και το Κέντρο Περίθαλψης Μεσογειακής Φώκιας. Άλλοι μεγάλοι οικισμοί του νησιού είναι η Βότση και η Στενή Βάλα.